Vandaag is een andere dag dan andere dagen, daarom vandaag ook geen filmpje, maar gewoon een blog (het filmpje komt woensdag).
Vandaag is het 4 jaar geleden dat een vriendin van mij, Juliëtte, is overleden.
Ik wil vandaag met jullie delen hoe het voor mij is gegaan die 4 jaar geleden.
Ik kende Juliëtte van de basisschool. Ze kwam bij in groep 5 bij mij in de klas en we waren vanaf het begin al direct goede vriendinnen!
We hebben veel meegemaakt op de basisschool.
In groep 8 ga je, zoals iedereen weet, naar een andere basisschool. Juliëtte ging naar een andere middelbare school dan ik, maar we hadden nog wel contact.
De dag dat het was gebeurt, wist ik zelf niet dat het om Juliëtte ging. Ik heb wel sirenes en alles gehoord, maarja dan weet je nog niks. Ook heb ik het er op de fiets met een vriendin over gehad en we hoopte dat dat meisje niet bij ons op school zat, anders werd het zo'n drama.
Die dag had ik in de barakken les en stond ik buiten te wachten op onze leraar. Opeens komen er 2 meiden aan die bij mij op de basisschool zaten eraan en zeiden tegen mij dat Juliëtte was overleden. Ik geloofde ze niet, want op dat moment had ik ruzie met ze en ik dacht dat ze mij alleen maar aan het huilen wouden maak, maar ik was er wel overstuur van. Toen kwam de conciërge naar mij toe en die bevestigde dat het Juliëtte was die was aangereden.
Vandaag is het 4 jaar geleden dat een vriendin van mij, Juliëtte, is overleden.
Ik wil vandaag met jullie delen hoe het voor mij is gegaan die 4 jaar geleden.
Ik kende Juliëtte van de basisschool. Ze kwam bij in groep 5 bij mij in de klas en we waren vanaf het begin al direct goede vriendinnen!
We hebben veel meegemaakt op de basisschool.
In groep 8 ga je, zoals iedereen weet, naar een andere basisschool. Juliëtte ging naar een andere middelbare school dan ik, maar we hadden nog wel contact.
De dag dat het was gebeurt, wist ik zelf niet dat het om Juliëtte ging. Ik heb wel sirenes en alles gehoord, maarja dan weet je nog niks. Ook heb ik het er op de fiets met een vriendin over gehad en we hoopte dat dat meisje niet bij ons op school zat, anders werd het zo'n drama.
Die dag had ik in de barakken les en stond ik buiten te wachten op onze leraar. Opeens komen er 2 meiden aan die bij mij op de basisschool zaten eraan en zeiden tegen mij dat Juliëtte was overleden. Ik geloofde ze niet, want op dat moment had ik ruzie met ze en ik dacht dat ze mij alleen maar aan het huilen wouden maak, maar ik was er wel overstuur van. Toen kwam de conciërge naar mij toe en die bevestigde dat het Juliëtte was die was aangereden.
Ik en die 2 meiden die het tegen mij hadden gezegd en nog een meisje van onze basisschool werden in een apart lokaal gezet. Toen hebben we één voor één iedereen van onze oude klas uit zijn of haar klas gehaald en het nieuws vertel. Ook hebben we de ouders gebeld van de andere kinderen die niet bij mij op school zaten. We hebben de hele dag zo'n beetje moeten huilen. Het was zo'n schok. Je kan je niet bedenken dat er zomaar iemand weg is. Zomaar, opeens, zonder afscheid te kunnen nemen. We mochten eerder naar huis en zijn toen met een groepje bij 1 iemand thuis gaan zitten en nog een beetje lol gemaakt om de het een beetje te vergeten.
Een paar dagen daarna werden we uitgenodigd om op onze basisschool te komen om het erover te hebben. We hebben veel gepraat en gehuild natuurlijk, maar het was heel fijn om even bij elkaar te komen.
Nadat we op de basisschool waren geweest, ging ik met een groepje naar de plek waar het was gebeurt. Het was verschrikkelijk! Je zag stukken van haar fiets nog aan de kant van de weg liggen. Ook zag je tot hoever ze was mee gesleurd met de auto. Daar schrok ik heel erg van.
Daarna zijn we nog naar Juliëtte zelf geweest, die lag thuis opgebaard.
Het was een heel mooi moment om Juliëtte nog even te kunnen zien.
Een week later was de begrafenis. Het was echt super mooi. Onder anderen werd het liedje uit het oog maar niet uit het hart gedraait.
Na de plechtigheid werd ze in een witte koets, die door haar moeder werd bestuurd, naar de begraafplaats gebracht. Ook reden haar beste vriendin en haar zus ervoor op paarden. Juliëtte was gek van paarden!
Het is 4 jaar geleden en toch denk ik er nog vaak terug. Inmiddels heb ik het een plekje gegeven, maar op sommige momenten is het nog wel moeilijk.
Ik heb er van geleerd dat je nooit ruzie met iemand moet maken. Stel je voor: jij hebt ruzie met iemand en diegene plotseling wat overkomt, dan kan jij het niet meer goedmaken!
Lieve Juliëtte, je hebt altijd een plekje in me hart!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 reacties:
Een reactie posten